ποιοι είμαστε...

Μέσα από αυτό το blog θέλουμε να ενισχύσουμε την προσπάθεια να αναπτυχθεί το αγαπημένο μας άθλημα. Κύριος στόχος είναι να μπορούμε να ενημερώνουμε καλύτερα τους φίλους του αθλήματος για τις διάφορες εκδηλώσεις στη χώρα μας και όχι μόνο, ενώ θα προσπαθήσουμε να εμπλουτίσουμε αυτές τις σελίδες με χρήσιμες πληροφορίες για εξοπλισμό, τεχνική, προπονητική αλλά και ζητήματα ασφάλειας. Μπορείτε να στέλνετε επίσης τις δικές σας σχετικές ανταποκρίσεις, εμπειρίες κλπ.

Τρίτη 24 Απριλίου 2012

Το μανιφέστο της νέας εποχής του ορειβατικού σκι!


Λάβαμε και μεις το κείμενο του Μιχάλη Στύλλα που αποτελεί μια ανασκόπηση της δραστηριότητας που είναι σχετική με το ορειβατικό σκι στον Όλυμπο τη φετινή χρονιά και το αναρτούμε παρακάτω. Καλή ανάγνωση!   

Ορειβατικό Σκι στον Όλυμπο
Εκεί που το χιόνι, ο ουρανός & η θάλασσα, σμίγουν με τον άνθρωπο


Η ιστορία  έχει διδάξει ότι οι περίοδοι οικονομικής και κοινωνικής κρίσης, όπως η συγκεκριμένη που διανύουμε, προσφέρουν ευκαιρίες για μερική ανατροπή και ανανέωση παραδοσιακών απόψεων και ιδεολογιών, μέσω κυρίως του επαναπροσδιορισμού των κοινωνικών αξιών.
Ο Όλυμπος, έχει ιστορικά αποτελέσει το φυσικό και πνευματικό  σπίτι πολλών ανθρώπων οι οποίοι διακατέχονταν από ανατρεπτικές απόψεις για τα Ελληνικά κοινωνικά  δρώμενα από την αρχαιότητα μέχρι και σήμερα. Ο Παρθενώνας της Ελληνικής Φύσης εκτός από οικία των ∆ώδεκα Θεών μέσα στο πέρασμα των αιώνων έχει διατελέσει πολυπόθητο τρόπαιο φιλόδοξων κατακτητών των κορυφών του, πεδίο βοτανολογικής και γεωλογικής έρευνας, κρησφύγετο ονομαστών ληστών, πεδίο έμπνευσης καλλιτεχνών, όπως ο ζωγράφος Βασίλης Ιθακήσιος, ενώ μεταπολεμικά στις απόκρημνες πλαγιές του Ολύμπου γράφτηκαν οι σημαντικότερες σελίδες της Ελληνικής χιονοδρομικής, ορειβατικής  και αναρριχητικής ιστορίας.
Τον  Αύγουστο του  2013  θα  γιορτάζονται τα  100 χρόνια από την πρώτη καταγεγραμμένη ανάβαση στην κορυφή του Ολύμπου, το Μύτικα ή Πάνθεον με υψόμετρο  2918  μέτρα,  από  τους  εκ  Λιτοχώρου κυνηγό, υλοτόμο και μετέπειτα οδηγό  του  Ολύμπου Χρήστο Κάκκαλο  και τους Ελβετούς ορειβάτες Frederic Boissonnas και Daniel Baud-Bovy. Στον επίλογο του πρώτου αιώνα αφότου οι Θνητοί εισέβαλαν στην κατοικία των Θεών αρκετά πράγματα έχουν αλλάξει όσον αφορά τον Όλυμπο σαν φυσική οντότητα, αλλά κυρίως τις δραστηριότητες που λαμβάνουν χώρα στο ποικιλόμορφο ανάγλυφο του.
Η πρώτη ανάβαση στην κορυφή της Ελλάδας από έναν Έλληνα και δύο  φιλέλληνες Ελβετούς (σημ.  ο  Fred Boissonnas ήταν ένας παγκοσμίου φήμης φωτογράφος από τη Γενεύη, οι εκθέσεις του οποίου είχαν κάνει τον γύρο του κόσμου και ο Daniel Baud-Bovy κατά την επίσκεψη του στον Όλυμπο ήταν διευθυντής της Σχολής Καλών Τεχνών της Γενεύης), σήμανε την έναρξη μιας εποχής κατά την οποία η ορειβασία η αναρρίχηση και η χιονοδρομία  στην  Ελλάδα  έκαναν  τα  πρώτα  τους βήματα.
Η περίοδος του Μεσοπολέμου βρήκε την Ελλάδα του Ελευθέριου Βενιζέλου να περνάει μία περίοδο άνθησης και σταθεροποίησης των κοινωνικών και οικονομικών παραμέτρων με αποτέλεσμα την αυξανόμενη αστικοποίηση των μεγάλων Ελληνικών πόλεων  και τη δημιουργία των πρώτων φυσιολατρικών, ορειβατικών και χιονοδρομικών συλλόγων. Η δράση των συλλόγων αυτών περιοριζόταν σε πεζοπορικές αναβάσεις ενώ την ίδια  περίπου  εποχή  οι  αλλεπάλληλες προσκλήσεις αναρριχητών  και  χιονοδρόμων   από  το  εξωτερικό έδωσαν το έναυσμα της ανάπτυξης των δραστηριοτήτων αυτών σε όλα τα Ελληνικά βουνά με τον μεγαλύτερο όγκο των ορειβατικών και χιονοδρομικών εκδηλώσεων να λαμβάνουν χώρα στον Όλυμπο.
Στις 20 Μαρτίου του 1931 πραγματοποιείται από τους G. Dorier,  Κ. Νάτση και Ηρ. Ιωαννίδη  η πρώτη χειμερινή ανάβαση στην κορυφή του Ολύμπου, το Μύτικα. Κατά την πρόσβαση των τριών ορειβατών από τις Βρυσοπούλες, όπου σήμερα βρίσκεται το Κέντρο Ορεινού Αγώνα Χιονοδρόμων (ΚΕΟΑΧ), προς την κορυφή του Ολύμπου Σκάλα (2866 μέτρα) χρησιμοποιήθηκαν χιονοπέδιλα (σκι). Στη συνέχεια, οι τρεις ορειβάτες αναρριχήθηκαν από τη Σκάλα προς το Μύτικα με χρήση σκοινιών για να καταφέρουν τελικά να δουν από την κορυφή της Ελλάδας το ολόλαμπο λόγω του χιονιού τοπίο να αναμιγνύεται με το γαλάζιο ουρανό και το μπλε χρώμα του Αιγαίου. Μια πανδαισία συναισθημάτων, χρωμάτων, απόκοσμων  σκέψεων,  ξεγνοιασιάς και απόλυτης αρμονίας μεταξύ των  τριών  αυτών  ανδρών  και του  φυσικού περιβάλλοντος.  Επιστρέφοντας στην κορυφή  Σκάλα, όπου και τελειώνει το αναρριχητικό τμήμα της διαδρομής τους, οι τρεις άνδρες  περιχαρείς για την πρώτη χειμερινή ανάβαση στην κορυφή της Ελλάδας, έβαλαν τα σκι στα πόδια τους και πραγματοποίησαν την πρώτη κατάβαση με σκι στον Όλυμπο από την κορυφή Σκάλα (2866μ)  μέχρι περίπου  τη Μονή Σπαρμού η οποία βρίσκεται στο Ν∆ τμήμα του βουνού, ολοκληρώνοντας μια φοβερή μέρα, η οποία τους έκανε έστω και για λίγο να νιώσουν σαν θεοί.
Περίπου οκτώ δεκαετίες μετά η ίδια προσέγγιση για τη ζωή,  η δίψα για περιπέτεια,  και αγάπη για το ορεινό περιβάλλον χαρακτηριζόμενη από διαφορετικό εξοπλισμό βρίσκει τον παγκοσμίου φήμης Σλοβένο extreme skier Davo Karnicar (ο οποίος είναι ο μόνος άνθρωπος μέχρι σήμερα ο οποίος έχει κατέβει από την κορυφή του Έβερεστ μέχρι την κατασκήνωση βάσης με σκι), τη γυναίκα του Petra, τον εκπαιδευτή χιονοδρομίας και ορειβατικού σκι Γιώργο Κλαουδάτο, τον Εκπαιδευτή ορειβασίας και αναρρίχησης, Οδηγό Ελληνικών Βουνών, μέλος και κινηματογραφιστή της πρώτης επιτυχημένης Ελληνικής αποστολής στο Έβερεστ Παύλο Τσιαντό  μαζί με  τον εικονολήπτη και αναρριχητή Χρήστο Τσούτσια να επαναλαμβάνουν την ίδια διαδρομή με τα σκι τους και περνώντας από την κορυφή του Αγίου Αντωνίου (2817 μέτρα) όπου κατά την αρχαιότητα βρισκόταν ο ναός του Ακραίου ∆ιός (πόσο επίκαιρο, πέντε ακραίος ορειβάτες διαβαίνοντας από ναό ενός ακραίου Θεού) το απόγευμα της 11ης Απριλίου να κάθονται στην κορυφή του Ολύμπου βιώνοντας λίγο ή πολύ τα ίδια συναισθήματα με τους Dorier, Νάτση και Ιωαννίδη.
Ο άνθρωπος,  ο  ουρανός,  το χιόνι,  η θάλασσα και η απογείωση των συναισθηματικών φαντασιώσεων.  Μία κατάσταση για την οποία όσο και να πληρώσει κάποιος δεν θα τη βιώσει ποτέ. Μία κατάσταση που προσφέρεται δωρεάν  και ποικιλοτρόπως σε  όσους  αρέσκονται να συναναστρέφονται με το φυσικό περιβάλλον,  συναναστροφή η οποία προϋποθέτει ότι για την επίτευξη κάποιου στόχου πρέπει ο ορειβάτης ανέβει στο ύψος των περιστάσεων χωρίς να μπορεί έμπρακτα να κατεβάσει το βουνό στα μέτρα του… νοοτροπία  που κυριάρχησε κατά κόρον στην μεταπολιτευτική Ελλάδα, αλλά κάποιοι έχουν βαλθεί να την αλλάξουν για το κοινό καλό
Η ελληνική πραγματικότητα κατά την τελευταία τριακονταετία όσον  αφορά  την  ανάπτυξη του  χειμερινού ορεινού τουρισμού περιοριζόταν σε ένα και μόνο προορισμό. Τα χιονοδρομικά κέντρα της χώρας μας, και τις αντίστοιχες τουριστικές μονάδες σε κοντινή απόσταση από  αυτά.  Σε  αρκετές των  περιπτώσεων  χειμερινοί τουριστικοί προορισμοί έγιναν πόλοι έλξης πρωτίστως Ελλήνων αλλά και ξένων τουριστών, με τους πρώτους να δίνουν έμφαση στις πολυτελείς τουριστικές υποδομές (βλέπε Ζαγόρια) και τους δεύτερους να παραβλέπουν   την  πολυτέλεια  προσβλέποντας  κυρίως  στην ιστορία  και  τη  φυσική ομορφιά  των  τόπων  αυτών. Κάποιοι  λίγοι ξένοι τουρίστες κατά τους χειμερινούς μήνες   είδαν  και  μια  νέα  δυναμική  στην  Ελληνική ύπαιθρο. Αναβάσεις και καταβάσεις με σκι σε βουνά που δεν υπήρχαν αναβατήρες και οργανωμένες υποδομές

Δευτέρα 23 Απριλίου 2012

Patrouille des Glaciers 2012

*αναδημοσίευση από mountainaction.info


Το 1943 και ενώ μαίνονταν ο δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος, οι Ελβετικές Ένοπλες Δυνάμεις συνέλαβαν την ιδέα της διοργάνωσης μιας ομαδικής δοκιμασίας αντοχής προκειμένου να αξιολογήσουν το επίπεδο εκπαίδευσης, αντοχής και αξιόμαχης ετοιμότητας των στρατιωτών αλπινιστών. 

Αποτέλεσμα της παραπάνω σύλληψης ήταν το Patrouille des Glaciers (Περίπολος των Παγετώνων), ένας στρατιωτικός αγώνας ορειβατικού σκι, με μήκος 53Km και συνολική υψομετρική διαφορά +3994/-4090, εκτεινόμενος από το χωριό Zermatt έως το χωριό Verbier του Ελβετικού καντονιού Valais (Pennine Alps). 
Ο αγώνας επαναλαμβάνονταν με διακοπές, λόγω του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου, μέχρι και το 1949 όταν 3 άτομα έχασαν τη ζωή τους πέφτοντας σε crevasse (παγετωνικό ρήγμα). Έκτοτε η Ελβετική στρατιωτική ηγεσία απαγόρευσε την διενέργειά του μέχρι το 1984, οπότε και καθιερώθηκε σε διετή πλέον βάση και μάλιστα με τη συμμετοχή πολιτικών ομάδων.

Σήμερα, η διοργάνωση τελεί υπό την αιγίδα του Ελβετικού στρατού ενώ στηρίζεται οικονομικά από σημαντικούς δημόσιους και ιδιώτες χορηγούς απασχολώντας προσωπικό 1200 ανθρώπων κατά την προετοιμασία και διάρκειά του!

Η ομαδική φύση του αγώνα (σχοινοσυντροφιά), το μεγάλο μέσο υψόμετρο και μήκος διαδρομής, η έκθεση σε πιθανές δυσμενείς καιρικές συνθήκες καθώς και το γεγονός ότι μεγάλο μέρος του αγώνα λαμβάνει χώρα στο σκοτάδι, έχουν χαρακτηρίσει το PDG ως έναν από τους πιο δύσκολους αγώνες του είδους του. Με βάση τα παραπάνω, αξίζει να σημειωθεί ότι το ρεκόρ διαδρομής είναι 5 ώρες και 53 λεπτά (2010) από τους Florent Troillet, Martin Anthamatten & Yannick Ecoeur, επίδοση που επιβεβαιώνει το υψηλό επίπεδο προετοιμασίας των elite συμμετεχόντων.


Την Τετάρτη 25/04/2012 στις 22:00μμ, η τριμελής μας ομάδα (Team Hellas) αποτελούμενη από τους Λάζαρο ΜποτέληSlawomir Matras & Νικόλα Μαλίζο και όντας η πρώτη Ελληνική συμμετοχή στην ιστορία του θεσμού θα δοκιμάσει τις δυνάμεις της και το ομαδικό της πνεύμα αλλά κυρίως θα απολαύσει την εμπειρία ενός εκ' των ιστορικότερων αγώνων ορειβατικού σκι στον κόσμο.



Κυριακή 15 Απριλίου 2012

Σκι δίχως όρια!


Για άλλη μια φορά χάρη στην αγάπη κάποιων ανθρώπων για το ορειβατικό σκι στη χώρα μας είχαμε την τύχη να δούμε από κοντά και να μιλήσουμε με μια σημαντική προσωπικότητα. Έναν ορειβάτη- χιονοδρόμο που έχει αφήσει ιστορία καθώς είναι ο μοναδικός άνθρωπος που κατάφερε να κατέβει με τα σκι τις ψηλότερες κορυφές κάθε ηπείρου ξεκινώντας βέβαια από το Έβερεστ.
Σε μια ασφυκτικά γεμάτη αίθουσα στη δημοτική βιβλιοθήκη Καλαμπάκας ορειβάτες από όλη τη χώρα παρακολουθήσαμε με ανοιχτό το στόμα μια γρήγορη αναδρομή στα επιτεύγματα του Davo Karničar μέσα από μια όμορφη ταινία. Στη συνέχεια ακολούθησε πλούσια κουβέντα με ερωτήσεις τόσο για τεχνικά θέματα, αλλά κυρίως για το πως νιώθει ένας άνθρωπος όταν κάνει κάτι τέτοιο. 
Ο ίδιος ο Davo αφού ευχαρίστησε τον αντιπρόσωπο της Elan που είναι και χορηγός του για αυτό το ταξίδι αλλά και την ΕΟΟΑ για τη φιλοξενία αναφέρθηκε σε διάφορες πτυχές των προσπαθειών του.
Πραγματικά τέτοιες παρουσίες προκαλούν πρώτα απ όλα δέος και σε αυτό θα μείνουμε. Είναι ίσως ανώφελο να προσπαθήσουμε να μεταφέρουμε έστω και λίγο από την ατμόσφαιρα που δημιουργήθηκε το Σάββατο στην Καλαμπάκα.
Θα πούμε μόνο το εξής. Το ορειβατικό σκι ίσως τελικά είναι ο πιο αποδοτικός αλλά και ευχάριστος τρόπος μετακίνησης στο χειμερινό βουνό. Αυτό ισχύει είτε για κάποιον που θέλει απλά να κάνει μια βόλτα είτε για κάποιον που κυνηγάει ακραίες καταστάσεις.
Περιμένουμε να δούμε με αγωνία τα πλάνα από τις καταβάσεις στον Όλυμπο!

Β   

Πέμπτη 5 Απριλίου 2012

Μια πραγματικά ενδιαφέρουσα παρουσία στα Ελληνικά βουνά!


Λάβαμε και εμείς το ενημερωτικό μήνυμα σχετικά με την παρουσία μια σημαντικής προσωπικότητας, ενός από του πιο ακραίους χιονοδρόμους του κόσμου στη χώρα μας και το δημοσιεύουμε. Μ. Σάββατο στη δημοτική βιβλιοθήκη Καλαμπάκας στις 19:00 η παρουσίαση της ταινίας. 

και το κείμενο σχετικά με την παρουσία του στον Όλυμπο από το Μιχάλη Στύλλα

ύο χρόνια μετά την επίσκεψη μιας από τις καλύτερες γυναικείες υπάρξεις στο χώρο του           extremski στον Όλυμπο,της EvWalkne(www.evawalkner.com), προσκεκλημένης του Γιώργου            Κλαουδάτου(http://www.klaoudatos-ski.grκαι φιλοξενούμενης του Μιχάλη Στύλλα     (www.olympus-climbing.gr)οι δύο πολυδιάστατοι ορειβάτες υπό την αιγίδα της Ελληνικής Ομοσπονδίας Ορειβασίας και Αναρρίχησης  ΟΟΑ) (www.eooa.gr) φιλοξενούν αυτή τη φορά έναν από τους πιο ακραίους χιονοδρόμους του πλανήτη, τον Davo Karnicar.

Ο Davo Karnicar γεννημένος στις 26 Οκτωβρίου του 1962 στο Zgornje Jezersko της Σλοβενίας, έβαλε για τα καλά το ήδη γνωστό του όνομα στο παγκόσμιο ορειβατικό και  χιονοδρομικό  στερέωμα  τον  Οκτώβριο  του  2000,  όταν  πραγματοποίησε  την πρώτη ολοκληρωμένη και συνεχόμενη κατάβαση με σκι από το ψηλότερο σημείο της γήινης λιθόσφαιρας, την κορυφή του Έβερεστ, με υψόμετρο 8848m. 

Τετάρτη 4 Απριλίου 2012

Μήπως ήρθε ο καιρός να γίνει κάτι σοβαρό με το Ορειβατικό Σκι?

Στην προηγούμενη ανάρτηση κάναμε τη διαπίστωση ότι ο αγώνας του Ολύμπου ήταν μακράν ο πιο επιτυχημένος ελληνικός αγώνας όλων των εποχών. Παρότι προσωπικά δεν έχω την εμπειρία που έχουν άλλοι που ζουν το άθλημα από την αρχή του τη δεκαετία του 90, παρόλα αυτά κρίνοντας με βάση την εμπειρία από την εμπλοκή μου στο άθλημα την τελευταία δεκαετία, είμαι αρκετά σίγουρος για την αρχική διαπίστωση.




Τι κάνει όμως αυτόν τον αγώνα τόσο επιτυχημένο;

1) Η ιδέα: Ο Όλυμπος από μόνος του είναι ένα δυνατό σύμβολο παγκόσμιας εμβέλειας. Η ιδέα όμως της διοργάνωσης ενός αγώνα που θα φέρει τους αθλητές στα "θεϊκά μονοπάτια" και ακόμη περισσότερο η πεποίθηση ότι αυτός ο αγώνας μπορεί να γίνει θεσμός με διεθνές ενδιαφέρον, δίνει ιδιαίτερη αίγλη στο όλο εγχείρημα.

2) Το βουνό: Θα μπορούσαν να διοργανωθούν εξίσου όμορφοι αγώνες από τεχνική άποψη και σε πολλά άλλα βουνά της χώρας μας αλλά μόνο ο Όλυμπος θα μπορούσε να δώσει αυτή την ιδιαίτερη βαρύτητα και να έχει ακόμη και διεθνή εμβέλεια η προσπάθεια.

3) Οι άνθρωποι: Ο δρόμος για να φτάσουμε σε αυτό το αποτέλεσμα ήταν αρκετά μακρύς. Από την αρχική σύλληψη της ιδέας και τη χάραξη της διαδρομής, μέχρι και το τελευταίο σημαιάκι, κάποιοι έδωσαν τον εαυτό τους. Ιδίως αυτή η μικρή ομάδα των ανθρώπων που δουλεύουν εδώ και μήνες για να στηθεί μια επιτυχημένη διοργάνωση αξίζει συγχαρητήρια. Δεν θα ήταν σκόπιμο να αναφερθούμε σε ονόματα γιατί ίσως αδικήσουμε κάποιους, αλλά οι περισσότεροι γνωρίζουμε καλά αυτούς που αφιέρωσαν πολύτιμο προσωπικό και επαγγελματικό χρόνο σε αυτή την προσπάθεια και στήριξαν τη διοργάνωση ηθικά και υλικά χωρίς να προσδοκούν κάποιο όφελος.



Αυτά τα τρία στοιχεία λοιπόν νομίζω ότι έκαναν τη διαφορά και μας δίνουν τη δυνατότητα να ελπίζουμε σε μια ακόμη καλύτερη διοργάνωση του χρόνου με δεκάδες και γιατί όχι εκατοντάδες συμμετοχές από όλη την Ευρώπη.  

Ο συγκεκριμένος όμως αγώνας πέρα από την ευχάριστη αίσθηση που μας άφησε στο τέλος και την ελπίδα να φιλοξενήσουμε του χρόνου διεθνή αγώνα, βάζει σε μια νέα βάση γενικά το θέμα ορειβατικό σκι στη χώρα μας. 

Έχει περάσει πλέον ο καιρός που εμφανιζόμασταν στα χιονοδρομικά κέντρα με τα ορειβατικά σκι και μας κοιτούσαν όλοι περίεργα. Η ανάπτυξη του αθλήματος στη χώρα μας είναι πλέον ραγδαία ακολουθώντας την τάση που υπάρχει σε διεθνές επίπεδο. Στην κάθε βόλτα που κάνω πλέον με τα ορειβατικά συναντάω αγνώστους που βάζουν κι αυτοί τις φώκιες, κάτι εξαιρετικά σπάνιο να συμβεί πριν από μια πενταετία, ο πληθυσμός λοιπόν του ορ σκι έχει αυξηθεί σημαντικά, αυτό όμως δεν έχει ακόμη μεταφραστεί και σε μια αντίστοιχη άνοδο για τις επίσημες διοργανώσεις, πρωτάθλημα και κύπελλο.

Ένα επιπλέον στοιχείο που πρέπει να πάρουμε σοβαρά υπόψιν είναι η μαζικότητα του αγώνα. Η συμμετοχή (περίπου 60 αθλητές) ξεπέρασε κάθε προηγούμενο και αυτό είναι κάτι που πρέπει προβληματίσει την ΕΟΟΑ καθώς έχουμε ένα πρωτάθλημα με 20 συμμετοχές και έναν αγώνα open που φτάνει τις 60 και αυτή η απόσταση είναι μεγάλη, κάπως πρέπει να μαζεύεται πιο συχνά αυτός ο κόσμος. 

Πέρα από τη συμμετοχή των αθλητών επίσης εντυπωσιακό ήταν το γεγονός ότι σε όλο το βουνό υπήρχαν δεκάδες θεατές που ήταν εκεί είτε με τα πόδια είτε με τα ορ σκι. Με άλλα λόγια ο κόσμος που παρακολούθησε τον αγώνα ήταν πολύ περισσότερος από αυτούς που συνήθως θα παρακολουθήσουν ένα αγώνα που γίνετε σε κάποιοι χιονοδρομικό κέντρο παρότι εκεί η πρόσβαση είναι πιο εύκολη. Ο συγκεκριμένο αγώνας κινητοποίησε όλους τους ορειβάτες της ευρύτερης περιοχής και είμαι σίγουρος ότι του χρόνου θα έχει ακόμη περισσότερους θεατές.

Ο συγκεκριμένο αγώνας λοιπόν αποτελεί μια πρώτης τάξεως αφορμή να συσπειρωθεί ο κόσμος του ορειβατικού σκι στη χώρα μας. Οι σκέψεις για τις δράσεις που πρέπει να αναλάβει η ΕΟΟΑ ώστε οι συμμετοχές στο πρωτάθλημα να πλησιάσουν αυτές του open είναι επίσης πολλές. Η δουλεία που γίνεται στις σχολές της ομοσπονδίας για την εκπαίδευση των νέων αθλητών και των στελεχών είναι σημαντική αλλά δεν φτάνει.

Σίγουρα η δουλειά πρέπει να αναβαθμιστεί πρώτα και κύρια μέσα στους κατά τόπους συλλόγους και να ανασυσταθούν δομές όπως οι Συναντήσεις Ορειβατικού Σκι ώστε να γίνουν οι απαράιτητες ζυμώσεις.

Παλιότερα μας απασχολούσε η διάδοση του αθλήματος, σήμερα το άθλημα είναι διαδεδομένο μόνο που ο κόσμος αυτός που περιφέρεται πρέπει να συσπειρωθεί γύρω από εξυγχρονισμένες, έξυπνες και ευέλικτες δομές αν θέλουμε να δούμε κάποια στιγμή και αγωνιστική ανάπτυξη του αθλήματος αντίστοιχη αυτής που γνωρίζουν άλλα αθλήματα βουνού στη χώρα μας. 








Β


*τις δύο πρώτε φώτο τις "κλέψαμε" απο το fb του Λουκά


Δευτέρα 2 Απριλίου 2012

Ο πιο επιτυχημένος ελληνικός αγώνας ορειβατικού σκι

Όσοι έζησαν αυτό που έγινε το Σαββατοκύριακο που μας πέρασε στην Ελασσόνα και όσοι πήραν μέρος με οποιοδήποτε τρόπο στον αγώνα στον Όλυμπο νομίζω θα συμφωνήσουν στη διαπίστωση ότι πρόκειται για τον πιο επιτυχημένο ελληνικό αγώνα ορειβατικού σκι.
Θα επανέλθουμε σύντομα με ανάλυση επ αυτού αλλά και πλούσιο υλικό από τον αγώνα.



Β